تَندُ: سُٽ، پَٽ ۽ ريشم وغيره جو سنهو ڌاڳو. چاندي، سون ۽ لوهه وغيره جي سنهي تار. ڪنهن ساز (يڪتاري، تنبوري وغيره) جي تار. تند کي شاهه لطيف به ڳايو آهي: ”تند، ڪٽارو، ڪنڌ، ٽيئي پرتا پاڻ ۾!