اَذانَ: لفظي معنيٰ خبردار ڪرڻ، سڏ ڪرڻ. اسلامي اصطلاح موجب اهي مقرر لفظ، جيڪي نمازن جي وقتن تي ٻانگو وڏي آواز سان ورجائيندو آهي، ۽ اهڙيءَ طرح ماڻهن کي باجماعت نماز لاءِ سڏيندو آهي. اهو طريقو نبي سڳوري صلي الله عليه وسلم جي مديني ۾ اچڻ کان پوءِ سن 2 هه/624ع ۾ جاري ٿيو. ٻين مذهبن ۾ گهنڊ گهڙيال وڄائڻ يا ناد وڄائڻ جو طريقو رائج آهي.
مسلمانن جي اذان ۾ چار دفعا تڪبير (الله اڪبر)، ٻه دفعا ”اشهد ان لا الہ الاالله“، ”اشهد ان محمد رسول الله“، ”حي علي الصلواة“، ”حي علي الفلاح“، ۽ تڪبير ۽ آخر ۾ هڪ دفعو ”لا الہ الا الله“ جا لفظ چيا ويندا آهن. صبح واري ٻانگ ۾ ”حي علي الفلاح“ کان پوءِ ”الصلواة خير من النوم“ جا لفظ به ٻه ڀيرا چيا ويندا آهن.
سنڌ ۾ ٻارڙي جي ڄمڻ تي ان جي ساڄي ڪن ۾ ٻانگ ڏني ويندي آهي. هنن لفظن سان ته ”ڀلي آئين الله جا مهمان! توتي لکين رحمتون نازل ٿين“.
ڪنهن اوچتي آفت ۽ خطري جي وقت به مسلمانن ۾ ٻانگن ڏيڻ جو رواج آهي.