تارا ٻائي (485 هه/1092ع- 500 هه/1106ع ):دودي سومري جي شهادت کان پوءِ سندس پٽ سنگهار اڃا صغير هو، ان ڪري راڄن (عوام) ۽ سردارن پيءُ جي پڳ ته سنگهار کي ٻڌرائي، پر رياست جو انتظام سندس وڏيءَ ڌيءُ تارا ٻائيءَ جي حوالي ڪيو. تارا ٻائيءَ کي ڪن تاريخن ”زينب“ به سڏيو آهي. هڪ عورت جو ملڪي انتظام جو سربراهه ٿيڻ ۽ ملڪ جي اميرن، سردارن ۽ راڄن پاران سندس اطاعت ڪرڻ، هڪ اهڙو انوکو تجربو هو. جيڪو ان وقت جي سنڌي سماج جي ترقي يافته هجڻ جو ثبوت ڏئي ٿو. تارا ٻائيءَ سومريءَ جي پندرهن سالن جي حڪومت ۾ اميرن، وزيرن، عالمن يا مشائخن ڪنهن به قسم جي مخالفت نه ڪئي. ڪن تاريخن سندس حڪومت جو عرصو 10 سال لکيو آهي. ان جي برخلاف هند جي راڻي رضيه سلطانه جي اميرن، درٻارين، ملن مولوين، متحد ٿي سندس خلاف بغاوت ڪئي هئي، نتيجي ۾ کيس پنهنجي حڪومت سان گڏ جان به وڃائڻي پئي هئي. ان مان ظاهر ٿئي ٿو ته سنڌي سماج ۾ عورت کي سڀ کان وڌيڪ مان ۽ مرتبو حاصل رهيو آهي، ان ڪري اخلاقي توڙي سماجي طور سنڌي عوام بغير ڪنهن جنسي امتياز جي هن عورت حاڪم جي حمايت جاري رکي هئي ۽ سنڌ جي هيءَ شهزاديءَ شان ۽ شوڪت ، مان ۽ مرتبي سان حڪومت هلائيندي رهي . جڏهن تارا ٻائيءَ جو ڀاءُ شهاب الدين سنگهار وڏو ٿيو ته هيءَ دورانديش عورت بغير ڪنهن دٻاءَ ۽ حجت جي ڀاءُ جي حق ۾ حڪومت تان دستبردار ٿي وئي . اهو هڪ تاريخي مثال آهي . تارا ٻائيءَ جو ذڪر تاريخ ” دولت علويه “ ۽ ” تاريخ معصوميءَ “ ۾ ملي ٿو .