ميون تماچي اوريئڙي وارو: شاهه عبدالڪريم بلڙيءَ جي خليفن مان، ميون تماچي نهڙيو اوريئڙي وارو به پنهنجي وقت جو ڀلوڙ شاعر هو. هي بزرگ اصل بلڙيءَ ۾ پنهنجي مرشد وٽ رهندو هو. اتان کيس حڪم ٿيو ته ”تون اوريئڙي ۾ وڃي رهه“،پر هن کي مرشد ڇڏڻ تي دل نٿي ٿي. جڏهن شاهه ڪريم بلڙيءَ واري مٿس گهڻو زور رکيو، تڏهن بلڙيءَ مان نڪري ولهاريءَ جي ڀرسان، پراڻ جي هڪ لئي تي چڙهي وڃي ويهي رهيو. منهن بلڙي شريف ڏانهن هئس. اتي سڄو سال مرشد سڳوري جي حب ۾ روئندو رهيو ۽ نيٺ روئي روئي اکيون وڃائي ويٺو. آخر مرشد کي مٿس مهر جي نظر ڪرڻي پئي ۽ هن قربائتي جوڳيءَ کي شاهه ڪريم پاڻ پنهنجن هٿن سان ڇڏي آيو ۽ الله تبارڪ و تعاليٰ کان دعا گهري کيس اکيون به وٺرائي ڏياريائين: موڪل گهرم منهنجا پرين، وٽان وڃ م تون، تنين سڀڪين سريو، جنين ڏٺو تون، ڀيڙو ڪري ڀون، پوءِ موڪل ٿئي منهنجا پرين. جن کي وڃڻو هوندو آهي، سي ويندا آهن، لفظن سان ڪو نه روڪبا آهن. شاهه ڪريم، مئين تماچيءَ کي اوريئڙي ۾ ڇڏي بلڙي شريف موٽي آيو. شاهه ڪريم جو فدائي اتي هنجون هاريندو هو، مرشد ساريندو، ڏينهن گذاريندو رهيو. اتي ئي وفات ڪيائين. جبل تي سندس قبر آهي، پاڻ ڪڇ ۾ ولي الله جي نگاهه سان ڏٺو وڃي ٿو.