پِڃارا: سنڌي ٻوليءَ جو هي قديم لفظ ’پڃارو‘ سنسڪرت ۾ به مستعمل آهي، جيڪو ٻن لفظن پنڃ + ڪار مان ٺهيل آهي، جنهن جي معنيٰ آهي ڪپهه پڃڻ وارا يا ڪپهه ٽاڻڻ وارا. انهيءَ نسبت سان ڪپهه پڃڻ وارا ماڻهو ذات جا ‘پڃارا’ سڏجڻ لڳا، جيڪي سنڌ ۾ ڪافي هنڌن تي اڄ به موجود آهن. سيوهڻ شهر ۾ پڃارا ذات جا ماڻهو رهن ٿا، جن مان ڪجهه پاڻ کي هن وقت ”ٿهيم“ سڏائين ٿا. پڃارا پاڻ کي منصور بن حلاج جو اولاد سڏائيندا آهن ۽ چوندا آهن ته منصوري سندن ذات آهي. بن منصور حلاج'>حسين بن منصور حلاج جي وڏن جي ڪرت ڪپهه ٽاڻڻ هئي. حلاج ’پڃاري‘ کي چئبو آهي. ٺٽي ۾ ميمڻن جي هڪ پاڙي جو نالو به ”پڃارا“ آهي. اصل ۾ هن ذات جا ماڻهو راجسٿان کان سنڌ ۾ آيا. اڳي وڏن شهرن ۾ سندن بستيون جدا هونديون هيون. ڪراچيءَ ۽ حيدرآباد جي شهرن ۾ ”پڃاراپور“ نالي بستيون مشهور هيون، جتي پڃارن جا دڪان ۽ گهر هوندا هئا. ٻاهران آيل ماڻهن ”پڃارا پور“ کي ’پڃرا پور‘، ’پنجاره پور‘ ڪري ڇڏيو آهي. پڃارن وٽ ”پڃڻ“ جو خاص اوزار هوندو هو، جنهن سان ڪپهه پڃندا هئا. هن وقت پڃارا خاص بستين ۾ نٿا رهن، پر جتي به ۽ جيئن به آهن، مشين تي ڪپهه پڃي ڏيندا آهن.